Frjáls

Ég datt heldur betur í lukkupottinn, lenti á gömlum og góðum lækni upp á slysó sem skoðaði mig og mat það þannig að ég mætti losna við gipsið og það sem meira var, hann sá ekki ástæðu til að fjárfesta í ofurspelkunni!   'Þetta grær vel og fyrst þú ert farin að geta stigið í hælinn þá er þetta í rauninni eins og rifbeinsbrot.  Þú þarft ekkert að vera í gipsi ef þú ferð bara varlega og notar heilbrigða skynsemi.'.  Jeiii... ég knúsaði hann ég var svo glöð.  Nú get ég hjólað og synt og byrjað að þjálfa upp hreyfigetuna í ökklanum í rólegheitum, allt annað líf.

Við fjölskyldan ákváðum seinni partinn á fimmtudaginn að drífa okkur norður til Orra á Akureyri, klukkutíma síðar vorum við komin af stað og renndum í hlað á áfangastað rétt fyrir miðnætti.  Ferðin gekk eins og í sögu, krakkarnir til fyrirmyndar.  

Föstudaginn notuðum við á Akureyri, röltum um bæinn, fengum okkur gott að borða og slökuðum á.  Við tókum daginn snemma á laugardag og keyrðum á Mývatn þar sem við heimsóttum góða vinkonu okkar.  Eftir gott stopp í Vagnbrekku og hádegismat, héldum við áfram í Jarðvegsböðin í þvílíkri blíðu, svo fallegt í Mývatnssveitinni. Um kvöldið var slegið upp heljarinnar grillveislu hjá Orra með góðum gestum.  Mikið hlegið og skrafað.  Á sunnudaginn fórum við í sund á Akureyri og fikruðum okkur í átt að bænum aftur.  Þórólfur græjaði gistingu fyrir okkur á Laugabakka, sem er ekki svo langt frá Staðarskála.  Skemmtum okkur konunglega og krakkarnir alsælir að komast í íþróttahúsið og léku sér í körfubolta, badminton, fótbolta, kaðlaklifri og gamla tók nokkara léttar yoga teigjur á meðan.  Sváfum eins og englar á Eddu hótelinu og eftir góðan morgunverð og 'round two' í íþróttahúsinu, var ekkert mál að keyra síðasta spottann í bæinn og allir glaðir.

Framundan eru spennandi tímamót, Sonja verður tveggja ára þann 1. ágúst og ég byrja að vinna hjá Betware sama dag.  Hlakka mikið til hvoru tveggja!

 Rölt um bæinn á Akureyri.

Í Vagnbrekku hjá Dagbjörtu.

Stelpurnar komust heldur betur yfir hundahræðsluna!

Sonja er sérstaklega hrifin af hænum.

Vinkonur.

 Jarðböðin á Mývatni.

 Íþróttahúsið á Laugabakka.

Afmælisvika

Strákarnir mínir áttu báðir afmæli í síðustu viku, Gabríel þann 17. og Þórólfur þann 19.  Vorum heilmikið að spá og spögulegra hvernig við ættum að hafa þetta í ár en það varð ofan á að hóa í heljarinnar veislu þann 18., mitt á milli þeirra.   Við reiknuðum með svona 15 - 20 manns til að byja með en þetta vatt aldeilis upp á sig og við vorum með tæplega 30 manns þegar á hóminn var komið.  Þórólfur eldaði dýrindis súpu fyrir mannskapinn með tilheyrandi og svo var kökuveisla á eftir.  Gestirnir fengu fyrirmæli um að vera sérstaklega sjálfbjarga þar sem frúin væri á 'einari' og við fengum rosalega flotta einnota diska, glös, kaffibolla og áhöld í Rekstrarvörum, til að gera þetta einfalt.

Það er skemmst frá því að segja að veislan var alveg æðisleg!  Heiðursgestir voru frænka mín og hennar fjölskylda frá Norge en þau eru í sumarfríi hérna.  Maðurinn hennar er mikill tónlistarmaður og eftir mat og spjall settist hann við píanóið, fékk Þórólf með sér á bassann og svo var spilað og sungið fram eftir.  Krakkarnir skiptust á að syngja einsöng og láta ljós sitt skína.  

Sonja fór í sína fyrstu bíóferð á laugardaginn og þvílík upplifun, henni fannst þetta alveg magnað.  Ljósin, hávaðinn, fólkið, poppið...   Bara allt æðislegt!!!   Og mín sat eins og klessa með uppglennt augun í klukkutíma en þá var hún búin að fá nóg.  Við mæðgur skökklöppuðumst þá fram og lékum okkur þangað til myndin var búin, ekkert mál. 

Allt á réttri leið með fótinn, ég er farin að sleppa hækjunum og hjökta um á göngugipsinu.  Er þessa stundina upp á Slysó í þeim tilgangi að sannfæra bæklunarlæknana að það sé miklu betra fyrir mig að vera í Walker spelku frá Össuri sem ég get tekið af mér og er bara að öllu leyti þægilegti en gipsið.  Krossa puttana, það kemur í ljós næsta hálftímann!

Brotni sperrileggurinn minn.  Brotið sést vel á grennra beininu rétt fyrir ofan miðja mynd.

Það sem ég get gert

Ég var ótrúlega fljót að komast úr 'ég get ekki...' gírnum, í að einbeita mér að finna hluti sem ég get gert.   Ég get t.d. hjólað og það er frábært.  Ég verð betri með hverjum deginum og í morgun hjólaði ég rúma 20 km í góða veðrinu og naut þess að geta verið úti.  Ég skrapp svo niður í bæ eftir hádegi og fékk mér góðan latte og las slúður úti í sólinni.

Hjólatúr út á Ægissíðu.

Te og Kaffi@Eymundsson

Reyndar fór ég aðeins yfir strikið í gær en það var ekki alveg mér að kenna, thí hí.  Daginn eftir að ég brotnaði þá fór Þórólfur í Lyfju fyrir mig og keypti poka utan um gipsið til þess að ég geti farið í sturtu.  Ég fór að skoða pakkninguna og sá þá að þetta er hannað til að fara með í sund!   Þannig að í gær ákvað ég að láta vaða og prófa að fara í sund með blessaðan pokann.  Frænka mín frá Norge er í heimsókn með sína fjölskyldu og við fórum öll saman í Laugardalslaugina og þetta gekk svona svakalega vel, ég synti meira að segja 400 m og allt í góðu.  Rétt áður en ég fór upp úr var ég eitthvað að leika við Sonju og hún sparkaði í pokann, hann losnar aðeins frá löppinni og úbbs... ég rennandi blaut...

Ég hringdi upp á bæklunardeild á leiðinni heim úr sundinu.  'Ehhh.. sko ég var í sturtu og það blotnaði óvart hjá mér gipsið, er eitthvað hægt að gera.. ?'.  'Þú verður að koma og fá nýtt, annars myglar þetta bara'.  Á leiðinni upp á Slysó þá ákvað ég að 'come clean', ég angaði hvort eð er af klórlykt og það skvampaði +o gipsinu, ekkert nokkrir dropar.   'Hvað geriðst?'.  'Þarf ég að segja það?' með skömmustusvip.  'Nei, nei ekkert frekar.'.  Og svo sagði ég alla sólarsöguna, eins og fimm ára með skömmustusvip en samt hálf hlægjandi.   Stelpunum fannst þetta hrikalega fyndið og ein spurði mig af hverju ég hefði fengið fjólublátt gips, 'Það eru bara börn og þroskaheftir sem fá lituðu gipsin...'.  Ég sagðist klárlega tilheyra seinni hópnum og snúllurnar leyfðu mér að fá fjólublátt aftur, hjúkkit.  'En við viljum ekki sjá þig aftur hérna fyrr en þú átt að koma aftur!'  Þannig að ég held að ég verði að láta allar sundtilraunir bíða í bili, eins og þetta var gaman.

Fótbrotinn

Maður veit aldrei og það er eins gott að lifa í nú-inu, það er lexía vikunnar.   Ég sit hérna með gips upp að hné og er rétt svo að átta mig á því að lífið verður aðeins með öðru sniði næstu vikurnar.  

Á miðvikudagskvöld var komið að Ármannshlaupinu sem er fjórða hlaupið af fimm í Powerade mótarröðinni.  Brautin er hröð og góð,  það var flott veður og ég í besta stuðinu mínu.  Ég missti aðeins keppnis mojo-ið mitt fyrr í sumar, var að ströggla of mikið og um leið og áherslan fer af því að hafa það gaman, yfir í að vera of markmiðadrifin, þá gengur mér ekki eins vel.  Hjá mér er algjört samasem merki á milli þess að ég hafi gaman og árangrinum á hlaupabrautinni.   

En alla vega, fullt af góðum konum með og nokkrar miklu hraðari en ég, þá var öll pressa farin og bara tilhlökkun eftir.  Lagði upp með að hlaupa á sub 41 og einbeita mér að því að fara ekki of hratt fyrstu 2-3 km.  Það gekk eins og í sögu, var yfirveguð og leið frábærlega og km flugu árfam einn af öðrum.  Þegar komið var að snúningpunkti var ég 7. kona en ekki langt á eftir næstu tveimur á undan og hafði greinilega verið að vinna á þær.   

Í banastuði eftir rúmlega 4 km.

Ég gaf mér 2 km í að ná þeim í huganum og eftir einn og hálfan var ég komin fram úr báðum og átti helling inni, hrikalega gaman.   Rétt eftir 7 km keiluna var ég komin í hælana á Pétri Helgasyni, vini mínum, og var að undirbúa að kasta á hann kveðju, þegar ég fæ skot rétt fyrir ofan ökklann á utanverðum vinstri fæti.  Aldrei fundið þessa tilfinningu áður og hugsaði með mér að það væri eins gott að þetta væri ekkert sem truflaði þangað til ég kláraði hlaupið!   Rétt á eftir fæ ég stingandi verk á sama stað og finn að þetta er búið, stíg út fyrir brautina, trúi þessu ekki, reyni að stíga í fótinn, gengur ekki.   Horfi á hlauparana einn af öðrum hlaupa fram úr mér, 'Er allt í lagi með þið?', 'Komaso, lítið eftir...'.  Úff...

Tók af mér númerið og skakklappaðist af stað í átt að markinu en eftir 100-200 m gefst ég upp og húkkaði mér far til baka að bílnum okkar.  Ég vissi strax að það var eitthvað mikið að því mér fannst eins og ég væri brotin og að brotin væru að nuddast saman.  Fann ekki lykilinn af bílnum en ég ætlaði bara að bíða eftir Þórólfi eða hringja eftir hjálp en í því kom Arnar, sem varð 2. í hlaupinu fram hjá með foreldrum sínum.  Ég bað hann að stökkva eftir Þórólfi og áður en ég vissi af voru þeir komnir.  Ég spjallaði við foreldra hans á meðan og sagðist halda að ég væri brotin en þeim fannst ég ekki nógu illa haldin og föl, héldu frekar að ég væri tognuð.

Við komum við heima til að ná í föt og Kindle því við reiknuðum alveg með því að þurfa að bíða á Slysó.  Mamma passaði krakkana fyrir okkur og tók vaktina til ellefu en þá tók Gabríel við.   Ég fékk hjólastól og 2 parkódín um leið og ég var búin að skrá mig inn og hjúkkan sem kom með verkjalyfin sagði að ég kæmist örugglega ekki að fyrir miðnætti.  Sendi Þórólf eftir mat handa okkur og það var mjög góð ákvörðun því það kom í ljós að ég myndi ekkert fá að borða og drekka til klukkan þrjú daginn eftir.

  

 Síðasta máltíðin í bili, á biðstofunni á Slysó.

Eftir fjögurra og hálfs tíma bið á biðstofunni bað ég um að fá að komast í rúm af því ég var orðin frekar þreytt í bakinu á að sitja svona lengi og hálftíma síðar fór eitthvað að gerast.  Eftir forskoðun fór greyið Þórólfur loksins heim en hann vildi endilega vera mér til halds og trausts þangað til að ég kæmist í hendurnar á fagfólki.  Ég var send beint í röntgen og klukkutíma síðar fékk ég að vita að ég væri brotin og þyrfti hugsanlega að fara í skurðaðgerð.  Fyrst var talað um að leggja mig inn en ég bar mig svo vel að ég mátti fara heim og svo yrði hringt í mig um leið og bæklunarlæknarnir væru búnir að skoða myndirnar.  Ég fékk spelku gips og var send heim fastandi klukkan fimm um morguninn, 9 tímum eftir að ég kom upp á Slysó.  Það gleymdist að senda með mér verkjalyf og eftir tvo tíma heima, frekar illa haldinn hringdi ég upp eftir og því var reddað. 

Bráðabirgða spelkan mótuð.

Ég heyrði í Orra bróður sem er röntgen læknir og bað hann að kíkja á myndirnar og hann sagði mér að þetta liti vel út að sínu mati og hann væri hissa ef ég þyrfti í aðgerð.  

Ekkert heyrðist frá bæklunarlæknunum og þegar klukkan var að verða eitt, þá gafst ég upp,hringdi og bar mig aumlega.  Úbbss... var ekki búið að tala við þig, þetta á alls ekki að vera þannig að fólk sé látið fasta heima hjá sér og fái ekki að vita neitt... Mjög ólíklegt að þú verði skorin í dag, bæklunarlæknir hringir eins fljótt og hægt er.  Hálf þrjú hringdi bæklunarlæknirinn og baðst innilega afsökunar á þessu öllu saman, farðu og fáðu þér að borða og komdu svo til okkar og við skellum þér í almennilegt gips, það þarf ekkert að skera þig, þetta verður í fínu lagi.   Jeiii...

Frábært starfsfólk á spítalanum, þessi stakk upp á fallega fjólubláu gipsi, snilld!

Langaði mest í hafragraut og góðan kaffibolla á eftir föstuna.  Það var allt annað að koma aftur á Slysó, nú gekk allt hratt og vel fyrir sig og engin bið.  Bæklunarlæknirinn tók á móti mér og sýndi mér myndirnar, brot þvert í gegnum Fibula (sperrilegginn) 6 cm fyrir ofan ökklann.  Smá beinflís sem stóð út úr brotinu en það á ekki að hafa nein áhrif.  Engin hreyfing á beinunum og leit allt saman mjög vel út.  Gips í fjórar vikur og svo verður staðan tekin.  

Ég get gert magaæfingar :)

Maður er rosalega fljótur að aðlagast nýjum aðstæðum og ég var ekki lengi að velta mér upp úr þessu.  Það var aðallega rétt eftir brotið, að sætta sig við að þurfa að hætta í hlaupinu og hugurinn skannaði næstu vikur og markmiðin sem klárlega þyrftu að breytast.  Svo var þetta bara búið, ég sættist við stöðuna eins og hún er og fór að spá í hvernig ég gæti gert það besta úr stöðunni.  Er eiginlega alveg hissa á því hvað ég er róleg og mér líður vel.   Ég finn að verkirnir eru í rénun og gæti trúað að ég verði verkjalaus eftir einn til tvo daga í viðbót.      

Sonja purrar á magan á mömmu sinni.

Laugardagsbíltúr

Þetta þarf ekki að vera flókið.  Eigum lítið sumarfrí svo við nýtum þá daga sem við höfum eins vel og við getum.  Á laugardaginn var fínasta veður, við hjónin tókum góða æfingu um morguninn, snörluðum svo með stelpunum í hádeginu og lögðum svo í hann í bíltúr. Dásamlegur dagur!

Vantar bara hann Gabríel okkar sem var í Svíþjóð.

Foss!

Flott feðgin. 

Sonja slök með í á Geysi Bistro.

 

 Alveg að fara að gjósa.

  

Rok og rigning á Gullfossi.

Leikstopp á Laugarvatni.

Þríréttaður dinner í boði Gullsprettsins.

Sjóveðurspá

Ætlaði bara aldrei að ná mér eftir pestina um daginn og eftir 10 daga, stútfull af hori og hósta, leitaði ég til stóra bróðurs og fékk penselín til að hjálpa mér í baráttunni.  Var svo steinhissa að ég væri ekki orðin fullgóð daginn eftir en það tekur víst 3 daga fyrir stöffið að kikka inn og já, í dag er ég miklu betri!

Við hjónin vorum með plön um að taka þátt í Vestmannaeyja hlaupinu um helgina (okkar hlaup :) og planið var að skottast með Herjólfi á laugardagsmorguninn og taka hann til baka seinni partinn, skvísurnar okkar kæmu með.   Veðurspáin hefur verið alveg afleit í vikunni en við ætluðum ekki að láta það á okkur fá, þarf meira til en smá rok og rigningu til að stoppa okkur.  En sennnilega er þetta meira til, komið...

Ég er ekki sterk í sjóinn og að fara með tvö börn, þó ferðin sé stutt... til að keppa í hlaupi klukkutíma síðar... er kannski ekki alveg að gera sig, buhuuuu...  Okkur langaði svo að taka þátt af því við erum svo stolt af þeim sem standa að þessu ótrúlega flotta hlaupi.  

Erum samt ekki alveg, alveg búin að blása þetta af... Veðurfréttamenn hafa nú átt það til að hafa rangt fyrir sér og þá verðum við klár á línunni!