Þetta efni þekki ég eins og handarbakið á mér og tengi helst við matarræðið. Ég borðaði of mikið þegar ég var glöð, þegar ég var leið, þegar ég var þreytt, þegar ég var óörugg o.s.frv. Því miður var bara ein útkoma út úr ofátinu, ég varð bara leið og vonsvikin með sjálfa mig...
Það hefur tekið mig mörg ár að koma mér upp kerfi (war plan) til að skjóta í kaf tilfinningalegt át. Eftir að ég fór að snúa við blaðinu hjá mér og var komin í nokkuð góðan farveg með matinn þá kom samt reglulega uppá að ég fór verulega út af sporinu. Í gegnum árin hefur mér nú samt tekist að kortleggja þessa hegðun mína og þegar upp koma aðstæður þar sem ég í hættu, þá er ég tilbúin að bregðast við áður en skaðinn er skeður.
Það er ýmislegt sem getur triggerað þessa hegðun. T.d. ef ég eyk æfingarálag, ef ég minnka æfingarálag, ef ég sef minna en venjulega, ef ég er leið út af einhverju, ef ég borða annan mat en ég er vön og svo þarf ég alltaf að passa mig sérstaklega eftir erfiðar keppnir, þá hefur ísskápurinn ótrúlega mikið aðdráttarafl! Til að verjast þá er ég sérstaklega vakandi þegar þessar aðstæður koma upp. Ég veit fyrirfram að ég er viðkvæm fyrir þeim og er þá búin að undirbúa mig. Ég passa t.d. að eiga nóg af ávöxtum og litlum gulrótum, ég má borða eins mikið af því og ég get í mig látið. Eftir heilan poka af litlum gulrótum er æðið runnið af mér og enginn skaði skeður...
Versta ákvörðunin sem ég hef tekið varðandi hlaupin var þegar ég ákvað að hlaupa hálft maraþon í Vorþoninu í fyrra, viku eftir að við Þórólfur misstum í fjórða skiptið. Ég var eiginlega búin að ákveða innra með mér að þetta væri síðasta tilraunin og það var á árshátíðinni hjá Íslandsbanka vikunni fyrr sem mér fór að blæða. Ohhh við vorum svo leið. Ég hafði tekið því mjög rólega í tvo, þrjá mánuði, minnir að afsökunin í það skiptið hafi verið lungnabólga eða eitthvað álíka... En alla vega í þessu ástandi tók ég þá hræðilega heimskulegu ákvörðun að vera með í Vorþoninu. Ég blastaði af stað eins og sá svarti væri á hælunum á mér og var gjörsamlega sprungin eftir 5 km. Ég píndi mig áfram, sem ég er alls ekki vön að gera, en það var skárra að líða illa í kroppnum en í hjartanu. Síðustu 5 km voru algjört helvíti og ég man þegar einn og einn hlauparinn skreið fram úr mér án þess að ég gæti rönd við reist... 'Er ekki allt í lagi með þig?' 'Ertu meidd eða eitthvað?'. Ég svaraði náttúrulega kurteisislega, nei, nei allt í lagi með mig á meðan ég fann blóðið leka niður lærin á mér og langaði helst til að öskra...
Ég var algjörlega niðurbrotin eftir hlaupið, leið og vonsvikin. Ég man að ég var að segja mömmu hvað ég hefði staðið mig illa og hvort það væri ekki bara spurning um að hætta þessu hlauparugli og ég veit ekki hvað, alveg að deyja úr sjálfsvorkunn, aðallega yfir því að einhverjum úti í bæ fannst ég kannski hlaupið á lélegum tíma... Díhhh, hvað maður getur verið ruglaður. Mamma horfði bara djúpt í augun á mér og sagði: Eva mín, þú þarft ekki að sanna neitt. You have achieved! Ég veit ekki afhverju en þetta náði alveg í gegn og það bráði af mér. Ég sór þess dýran eið að láta tilfinningalegt ójafnvægi aldrei aftur koma mér í þessar aðstæður. Mér er líka sérstaklega minnistætt Haustþonið þar sem ég hljóp hálft aftur, hálfu ári síðar eða svo, á sömu brautinni. Þá hljóp ég bara á gleðinni og mínum hraða, náði forystu þegar 5 km voru eftir og það var aldrei spurning hvernig færi, ég sveif í mark á besta tímanum mínum í hálfu.
Innan við mánuði síðar var ég orðin ólétt af henni Sonju minni.
Þriðji þáttur - Emotional Decisions
Það er ýmislegt sem getur triggerað þessa hegðun. T.d. ef ég eyk æfingarálag, ef ég minnka æfingarálag, ef ég sef minna en venjulega, ef ég er leið út af einhverju, ef ég borða annan mat en ég er vön og svo þarf ég alltaf að passa mig sérstaklega eftir erfiðar keppnir, þá hefur ísskápurinn ótrúlega mikið aðdráttarafl! Til að verjast þá er ég sérstaklega vakandi þegar þessar aðstæður koma upp. Ég veit fyrirfram að ég er viðkvæm fyrir þeim og er þá búin að undirbúa mig. Ég passa t.d. að eiga nóg af ávöxtum og litlum gulrótum, ég má borða eins mikið af því og ég get í mig látið. Eftir heilan poka af litlum gulrótum er æðið runnið af mér og enginn skaði skeður...
Versta ákvörðunin sem ég hef tekið varðandi hlaupin var þegar ég ákvað að hlaupa hálft maraþon í Vorþoninu í fyrra, viku eftir að við Þórólfur misstum í fjórða skiptið. Ég var eiginlega búin að ákveða innra með mér að þetta væri síðasta tilraunin og það var á árshátíðinni hjá Íslandsbanka vikunni fyrr sem mér fór að blæða. Ohhh við vorum svo leið. Ég hafði tekið því mjög rólega í tvo, þrjá mánuði, minnir að afsökunin í það skiptið hafi verið lungnabólga eða eitthvað álíka... En alla vega í þessu ástandi tók ég þá hræðilega heimskulegu ákvörðun að vera með í Vorþoninu. Ég blastaði af stað eins og sá svarti væri á hælunum á mér og var gjörsamlega sprungin eftir 5 km. Ég píndi mig áfram, sem ég er alls ekki vön að gera, en það var skárra að líða illa í kroppnum en í hjartanu. Síðustu 5 km voru algjört helvíti og ég man þegar einn og einn hlauparinn skreið fram úr mér án þess að ég gæti rönd við reist... 'Er ekki allt í lagi með þig?' 'Ertu meidd eða eitthvað?'. Ég svaraði náttúrulega kurteisislega, nei, nei allt í lagi með mig á meðan ég fann blóðið leka niður lærin á mér og langaði helst til að öskra...
Ég var algjörlega niðurbrotin eftir hlaupið, leið og vonsvikin. Ég man að ég var að segja mömmu hvað ég hefði staðið mig illa og hvort það væri ekki bara spurning um að hætta þessu hlauparugli og ég veit ekki hvað, alveg að deyja úr sjálfsvorkunn, aðallega yfir því að einhverjum úti í bæ fannst ég kannski hlaupið á lélegum tíma... Díhhh, hvað maður getur verið ruglaður. Mamma horfði bara djúpt í augun á mér og sagði: Eva mín, þú þarft ekki að sanna neitt. You have achieved! Ég veit ekki afhverju en þetta náði alveg í gegn og það bráði af mér. Ég sór þess dýran eið að láta tilfinningalegt ójafnvægi aldrei aftur koma mér í þessar aðstæður. Mér er líka sérstaklega minnistætt Haustþonið þar sem ég hljóp hálft aftur, hálfu ári síðar eða svo, á sömu brautinni. Þá hljóp ég bara á gleðinni og mínum hraða, náði forystu þegar 5 km voru eftir og það var aldrei spurning hvernig færi, ég sveif í mark á besta tímanum mínum í hálfu.
Innan við mánuði síðar var ég orðin ólétt af henni Sonju minni.
Þriðji þáttur - Emotional Decisions
Hver er þarna?
Já, þetta er ég, æði!!!
Hva, á mar bara hanga hérna...?
Nú fatta ég, geðveikt!!!
Engin ummæli:
Skrifa ummæli