Gungur

Ó hvað ég á erfitt með gungur!  Kanski af því ég var einu sinni svo mikil gunga sjálf.  Ég er svo heppin í dag að þekkja heilan helling af flottu, hugrökku fólki sem gerir umburðarlyndi mitt gagnvart gungum enn minna...

Um helgina horfðist ég í augu við gungu.  Gungan lét persónulega innibyrgða reiði sína gagnvart mér, bitna á manninum mínum þar sem hann var að hvetja hlaupara í Haustþoninu.  Í staðinn fyrir að þakka stuðninginn eða bara láta hann afskiptalausan, snéri hann sér að honum, gretti sig ógurlega og setti þumalinn niður.  Krakkarnir voru sem betur fer á þeirri stundu komin niður í fjöru að leika sér.

Eftir hlaupið fékk ég að heyra af þessu og spurði gunguna hvort þetta væri satt og hvað henni gengi eiginlega til með þessari hegðun?  'Já, ég gerði það!', sagði hann hróðugur.  'Maðurinn þinn á stoppa þessi geðsjúku skrif þín á blogginu!!!'.   (Ég geri þá ráð fyrir að maðurinn sé að vísa í þetta eða þetta, nei það er sennilega þetta sem hann meinar þegar hann talar um geðsjúk skrif, án þess að vita það fyrir víst enda  skýrði hann það ekki nánar.)

Þegar ég stóð þarna með börnin mín tvö mér við hlið og horfði á afmyndað andlitið af reiði og hatri, hugsaði ég til þess að síðasta sumar ullaði sami maður á okkur hjónin í Laugardalnum þegar við vorum að hita upp fyrir Ármannshlaupið.

Já og ég hugsaði líka um tölvupóstana sem hann sendi og bað mig svo fyrir alla muni að birta ekki eftirá, sem var náttúrulega bara sjálfsagt.  Ég hef enga þörf fyrir að birta sorp.

Það rifjaðist líka upp fyrir mér atvik úr síðasta Haustþoni þar sem ég var í hörku keppni í hálfa maraþoninu.  Við komum 3 konur í röð að drykkjarstöð á snúningspunkti, ég síðust.  Fyrstu tvær fengu drykki en þegar kom að mér að taka við mínum, rykkti starfsmaðurinn (og spúsa ullarans/gungunnar) að sér drykknum og neitaði að afhenda mér hann!  Ég þurfti að hlaupa aukakrók að drykkjarborðinu og ná mér í drykk sjálf en svei mér þá ef það var samt ekki skárra en þetta, þó svo ég hafi á sínum tíma verið verulega slegin.

Áður en ég labbaði í burtu frá gungunni á laugardaginn og tók við sigurlaununum í hálfa maraþoninu, horfði ég í augun á henni og sagði ósköp rólega og yfirvegað:  'Þú ert lítill maður'.

Hann og hans líkar geta aldrei framar gert mér mein.

P.s. Ástæðan fyrir því að ég skrifa þennan pistil er ekki sú að ég þurfi endilega að vera að velta mér upp úr þessu, mér hundleiðist þetta mál frá upphafi til enda.  En ég hef tekið persónulega ákvörðun um að líða hvorki einelti, né ofbeldi og þá er sama hver á í hlut.  Ég ætla ekki að þegja yfir svona uppákomum lengur.  Skömmin er ekki mín.

Ath. Ég birti ekki nafnlausar athugasemdir, takk samt.