Einu sinni var ung kona sem hét Ave og það skemmtilegasta sem hún vissi var að spila krullu. Dag einn rakst hún á auglýsingu um krulluklúbb í hverfinu. Hún hoppaði hæð sína af gleði, ákvað að skrá sig í klúbbinn og mætti glöð og spennt á fyrsta krullufundinn, en þeir voru haldnir í stórum sal með alveg sérstaklega fallegu útsýni. Henni var kannski ekki beint vel tekið í fyrstu, gömlu krullunum í krulluklúbnum fannst hún svolítið fyrirferðamikil, að hún talaði aðeins of hátt og svo var hún eiginlega alltaf brosandi. Það var eitthvað stórkostlega bogið við það, hún var kannski bara pínu vangefin eða eitthvað... En Ave lét það þó ekki á sig fá og einbeitti sér að krullunni og eftir nokkurn tíma ákváðu gömlu krullurnar að umbera hana og henni fór líka að þykja voða vænt um marga krullarana og krullurnar.
Svo gerðist það á einum krullufundinum að einn krullufélaginn prumpaði nokkuð kröftuglega og upp gaus ansi vond prumpufýla. Ave skottaðist út að næsta glugga og þegar hún var í þann veginn að opna hann til að fá frískt loft í salinn, þá hlupu félagarnir til, læstu glugganum og spurðu hvað hún héldi eiginlega að hún væri að gera? 'Það var bara einhver sem prumpaði og ég ætla að opna gluggann'; svaraði Ave. Þá urðu félagarnir alveg ösku illir og sögðu að það hefði alls enginn prumpað. 'En ég heyrði það greinilega og ég finn líka prumpufýlu'. 'Nei, það gerðir þú ekki, hér prumpar enginn', sögðu félagarnir. 'En ég prumpa stundum sjálf og þá segi ég bara afsakið og opna gluggann, það er ekkert mál, það prumpa allir einhvern tímann.' 'Nei alls ekki', sögðu félagarnir einum rómi: 'Hér prumpar enginn og það gerir þú ekki þú heldur'.
Ave vissi ekki alveg hvernig hún átti að bregðast við þessum skilaboðum. Þau voru voða mörg, stóðu þétt saman og virtust öll vera sammála. Hún ákvað að draga sig aðeins í hlé meðan hún var að átta sig, mætti bara einu sinni í viku á krullufundi og fann sér sæti innst inni í horni við gluggan. Þá gat hún laumast til að opna hann pínulítið án þess að nokkur tæki eftir því, ef prumpufýlan yrði óbærileg.
Þetta gekk ágætlega um stund en svo gerðist það einn daginn, að einn félaginn prumpaði svo svakalega hátt og mikið að Ave fann hvernig hljóðhimnurnar titruðu í kollinum á henni. Í kjölfarið gaus upp sú versta prumpufýla sem Ave hafði fundið á ævi sinni. Svo vond að hún fékk tár í augun og það krullaðist upp á augnhárin. Hún leit í kringum sig og sá félagana græna í framan og nokkrir laumuðust til að gubba pínulítið. Nú hlýtur að vera í lagi að opna gluggann hugsaði Ave með sér, þau hljóta að skilja að það.
Ave hljóp að stærsta glugganum og opnaði alveg upp á gátt. Fersk loftið streymdi inn í salinn og Ave dró djúpt andann og brosti. En þegar hún snéri sér við, þá brá henni heldur betur í brún. Félagarnir horfðu á hana með haturs augnaráði og svo byrjaði einn út í horni að hvísla..og svo annar og enn fleiri, taktfast: 'Svikari, svikari, svikari...'. Að lokum varð hávaðinn svo ærandi að Ave hljóp í burtu eins og fætur toguðu og faldi sig.
Ave lét lítið á sér kræla næstu vikurnar og skammaðist sín fyrir að vera svona ómöguleg. Svo gerðist svolítið stórkostlegt. Dag einn þegar Ave var sorgmædd og í þungum þönkum yfir stöðunni sem hún var búin að koma sér í, birtist falleg álfkona með björt augu og hreina sál. Hún tók undir hökuna á Ave, horfði blíðlega í augun á henni og sagði að hún þyrfti ekki að vera leið lengur, það væri nefnilega annar krullukúbbur í hverfinu og þar væru allir velkomnir. Ave horfði niður á tærnar á sér og svaraði grafalvarlega að það væri ekki svo einfalt, hún væri nefnilega ekki alveg í lagi, hún ætti það til að prumpa. Þá brosti fallega álfkonan og svo fór hún að skellihlægja. Hún hló svo innilega að hún hristist öll og tárin láku niður fallegu kinnarnar hennar. Svo breiddi hún út faðminn og sagði: 'Elsku Ave mín, það prumpa allir einhvern tímann, það er ekkert mál. Maður segir bara afsakið og opnar gluggann'.
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Eftirskrift: Ég fékk nokkur comment á söguna fyrst þegar ég birti hana en ákvað að taka þau út af því að mér fannst þau leiðinleg. Engu að síður og eftir á að hyggja, þá veita þau smá innsýn inn í þessa reynslu mína, sem varð til þess að ég skrifaði Prumpufýlusögu. Þannig að: Orð skulu standa og til þeirra skyldi maður vanda.
5 comments:
Letting go doesn't mean we don't care. Letting go doesn't mean we shut down.
Letting go means we stop trying to force outcomes and make people behave.
It means we give up resistance to the way things are, for the moment.
It means we stop trying to do the impossible--controlling that which
we cannot--and instead, focus on what is possible--which usually means
taking care of ourselves. And we do this in gentleness, kindness,
and love, as much as possible.
Melody Beattie
I hope you can find the strength to let go!
Maybe the question you should ask yourself is why you can't let me go?
I also never wrote that I don't like you or that I don't respect you. NEVER! Re-read it if you don't believe me!I said that you and I have nothing in common and are completely different people with different characters and that I lost a little (of the lot of) respect I had for you.
I have let all this go a long time ago but apparently you didn't.
I wrote the above because I seriously feel sorry for you and as I said I hope you find the strength to let go.
Maybe I will use your advice and just delete these comments in a day or two. That way everything will be honkey dory again and I'm sure you'll have absolutly no problem letting it go :)
The last of your words published on my site, enjoy:
Your Facebook status: I can't believe how low some people would sink to win a race!!!
From your message to me:
We are two very different characters with two different personalities and we would probably never be friends but up until Sunday at least I fully respected you ... now unfortunately this has changed a little.
Here in this country you will probably have no problems competing again and probably also winning but your image will be “The Spitter” for a long time...
Takk Eva.
Vildi bara láta þig vita að fyrir mig er málið dautt núna. Það sem ég vildi út úr þvi var að reyna að útskýra aðeins betur fyrir þig afhverju xxxx var svona reið og ég held að þú skildi þetta kannski aðeins betur núna.
Annað:
bara að þú veist af þvi, það er hægt að eyða commentin á hlaup.com:
Á skjámyndinni Skeyti hefur verið bætt við valmöguleika "Athugasemdir frá félögum" (þar sem textinn INBOX er)
Smellið síðan á (red error to the right) og "Eyða comment".
kv. steffi
20. febrúar 2010 10:55
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Eftirskrift: Ég fékk nokkur comment á söguna fyrst þegar ég birti hana en ákvað að taka þau út af því að mér fannst þau leiðinleg. Engu að síður og eftir á að hyggja, þá veita þau smá innsýn inn í þessa reynslu mína, sem varð til þess að ég skrifaði Prumpufýlusögu. Þannig að: Orð skulu standa og til þeirra skyldi maður vanda.
5 comments:
Letting go means we stop trying to force outcomes and make people behave.
It means we give up resistance to the way things are, for the moment.
It means we stop trying to do the impossible--controlling that which
we cannot--and instead, focus on what is possible--which usually means
taking care of ourselves. And we do this in gentleness, kindness,
and love, as much as possible.
Melody Beattie
I hope you can find the strength to let go!
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Eva sagði...
Steffi, funny how you choose to spend your time reading up on someone you don't even like (as you wrote to me) and someone you don't even respect any more (as you wrote to me as well), someone you basically executed on Facebook. Maybe the question you should ask yourself is why you can't let me go?
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Executed on FB?? In which world are you living? I never ever used your NAME on FB! You made it personal, I didn't!I also never wrote that I don't like you or that I don't respect you. NEVER! Re-read it if you don't believe me!I said that you and I have nothing in common and are completely different people with different characters and that I lost a little (of the lot of) respect I had for you.
I have let all this go a long time ago but apparently you didn't.
I wrote the above because I seriously feel sorry for you and as I said I hope you find the strength to let go.
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Eva sagði...
Please don't waste your energy feeling sorry for me, there is no need. And please stop commenting on my site, it stinks... let me think, ohhh yes like a big loud fart. Maybe I will use your advice and just delete these comments in a day or two. That way everything will be honkey dory again and I'm sure you'll have absolutly no problem letting it go :)
The last of your words published on my site, enjoy:
Your Facebook status: I can't believe how low some people would sink to win a race!!!
From your message to me:
We are two very different characters with two different personalities and we would probably never be friends but up until Sunday at least I fully respected you ... now unfortunately this has changed a little.
Here in this country you will probably have no problems competing again and probably also winning but your image will be “The Spitter” for a long time...
Takk Eva.
Vildi bara láta þig vita að fyrir mig er málið dautt núna. Það sem ég vildi út úr þvi var að reyna að útskýra aðeins betur fyrir þig afhverju xxxx var svona reið og ég held að þú skildi þetta kannski aðeins betur núna.
Annað:
bara að þú veist af þvi, það er hægt að eyða commentin á hlaup.com:
Á skjámyndinni Skeyti hefur verið bætt við valmöguleika "Athugasemdir frá félögum" (þar sem textinn INBOX er)
Smellið síðan á (red error to the right) og "Eyða comment".
kv. steffi
20. febrúar 2010 10:55
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Eva sagði...
Það er ekki á þig logið, þrautseig ertu. Þegar ég bað þig um að hlífa mér við þínum kommentum þá var ég að meina svona yfir höfuð, ekki bara á þessari síðu. Ekki fyrr búin að læsa hér, þá treður þú þér óboðinni inn í Fésbókina mína, sem sendir kveðjurnar áfram í póstinn minn, sem sendir hana áfram í símann! Sæææællll... Er þetta nógu skýrt: Steffi, ekki skrifa á síðuna mína, ekki senda mér skilaboð í gegnum Facebook og svona bara til að dekka aðra möguleika, ekki senda póst, sms og ekki koma í heimsókn. Ég kæri mig ekki um ónauðsynleg samskipti, takk. Við eigum klárlega eftir að hittast og ég mun þá sýna þér sömu virðingu og kurteisi og öðrum mannverum. Ég ætla að prófa að gerast svo djörf að opna aftur fyrir comment, óþolandi að þurfa að loka á alla. Til að enda þetta á jækvæðum nótum, muwahahahaha... þá hefur þú veitt mér innblástur í næstu sögu sem ætla að skrifa en hún heitir The Spitter. Æsispennandi drama með plotti sem Stieg Larson hefði verið stoltur af...
:)
SvaraEyða